Pęcherz moczowy potrafi dostarczyć dużo kłopotów. Tenże mały narząd narażony jest na oddziaływanie bakterii wywołujących zainfekowania dróg moczowych, takich jak zapalenie pęcherza. W wypadku mężczyzn, u których cewka moczowa jest zdecydowanie większa aniżeli u pań, skutkować może ono niepokojącymi objawami Układ moczowy składa się z nerek, moczowodów, pęcherza moczowego oraz cewki. Jego zainfekowania (ZUM) to kolejna, po zakażeniach dróg oddechowych, najpowszechniejsza etiologia konsultacji w gabinetach medycznych. Zarazki, które atakują czynniki systemu, skutkować mogą nieskomplikowane, zagmatwane, mocne, wracające i długotrwale ZUM, co powoduje nie tylko przykre dokuczliwości, ale szkodzi również zdrowiu w dalszym sformułowaniu.

Konstrukcja układu moczowego

W skład układu moczowego wchodzą: nerki oraz moczowody (górne drogi moczowe), pęcherz moczowy i cewka moczowa (dolne drogi moczowe). Tylko ostatni odcinek cewki moczowej jest w normalnych warunkach skolonizowany przez bakterie, kolejne elementy dróg moczowych są jałowe, tj. niezasiedlone przez bakterie. Da się tego dokonać dzięki procesom ochronnym, w które zaopatrzony jest nasz organizm, takim jak:

•kwaśny odczyn moczu,

•złuszczanie nabłonka membrany śluzowej dróg moczowych,

•funkcjonowanie przeciwbakteryjne wydzieliny gruczołu krokowego u mężczyzn,

•nieustanne wyciekanie moczu z nerek moczowodami do pęcherza moczowego,

•genetycznie zdeterminowana odporność nabłonków dróg moczowych na przyczepność bakterii,

•zastawki pęcherzowo-moczowodowe, które uniemożliwiają zatrzymywanie się moczu z pęcherza do moczowodów,

•okresowe opuszczanie pęcherza moczowego z moczu,

•odpowiednia flora bakteryjna cewki moczowej, która uniemożliwia kolonizację różnych bakterii.

Zaziębienie pęcherza moczowego u mężczyzn

Zapalenie (popularnie nazywane przeziębieniem) pęcherza moczowego zaliczane jest jako zanieczyszczenie dolnych dróg moczowych (cezurą pomiędzy drogami górnymi oraz dolnymi jest zbiegnięcie moczowodów do pęcherza). Pośród symptomów tejże okropnej dolegliwości wyliczyć móżna ucisk bądź palenie podczas oddawania moczu, uciskanie na mocz (czasem naglące), bolesność w dole brzucha, ucisk pęcherza u mężczyzn. Jeżeli dolegliwości asystuje zapalenia błony śluzowej nastąpić może krwiomocz (wówczas mocz pomaluje się na purpurowo bądź brunatno). Do elementów zagrożenia, jakie zwiększają zagrożenie nastąpienia zapalenia układu moczowego u mężczyzn, przynależą m.in. anomalie rozwojowe układu moczowego, schorzenia uniemożliwiające normalny spływ moczu, zapalenie żołędzi oraz gruczołu krokowego, zatwardzenia, pasożyty, niewłaściwa sterylność, kamica, cukrzyca, duża aktywność płciowa, instrumentacja dróg moczowych (w tym cewnikowanie). Nowotwór pęcherza moczowego u mężczyzn usuwany jest m.in. formą cewnikowania, więc u pewnych chorych zapalenie pęcherza może poszerzyć się również w szpitalu, w ramach leczenia tejże dolegliwości.

Zapalenie pęcherza moczowego

Do najpopularniejszych symptomów, jakie powoduje zapalanie pęcherza, przynależą m.in. krwiomocz, uwięzienie moczu, ucisk w dole brzucha. Te same objawy zachodzą w procesie odrębnej, szczególnie ciężkiej dolegliwości, którą jest guz pęcherza moczowego u mężczyzny (rak pęcherza). Nowotwór tenże jest trzecim powszechnie występującym wśród mężczyzn, u których identyfikowane są nowotwory złośliwe. Ryzyko jest niezwykle wysokie, bo rak pęcherza stanowi aż 30% zgonów pośród cierpiących na nowotwory układu moczowego i męskich organów płciowych. Dlatego tak istotne jest natychmiastowe odpowiadanie na jakieś poważne przemiany, bo szybkość oceny może wpłynąć na możliwości uleczenia.

Zanieczyszczenie systemu moczowego

zanieczyszczeniem systemu moczowego mamy do czynienia wówczas, jeśli zarazki pojawią się w formach znajdujących się wyżej cewki moczowej (pęcherz moczowy, moczowody, nerki). Symptomy patologiczne potrafią, ale nie muszą, się pojawić. Zwykle są to mocny ucisk w podbrzuszu bądź w lędźwiach i temperatura.

•bakteriuria niepostrzegalna,

•zainfekowania dolnego elementu układu moczowego: zapalenie cewki moczowej, zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie gruczołu krokowego,

•zainfekowania górnego elementu układu moczowego: silne odmiedniczkowe zapalenie nerek, długotrwałe odmiedniczkowe zapalenie nerek.

Prócz tegoż zainfekowania układu moczowego można rozłożyć na:

•nieskomplikowane, spowodowane przez zarazki charakterystyczne dla skażeń układu moczowego, do których przynależy przede wszystkim pałeczka okrężnicy Escherichia coli,

•skomplikowane, spowodowane przez zarazki specyficzne dla zarażeń układu moczowego oraz połączone z elementami ryzyka.

W praktyce wszelkie zainfekowania u mężczyzn przyjmujemy jako skomplikowane. Kojarzy się to z tym, iż duża cewka moczowa u mężczyzn znacznie lepiej ochrania przed skażeniami aniżeli cewka moczowa kobiety oraz w odpowiednich warunkach bakterie nie są w stanie przejść tejże granicy.

Bakteriomocz bezobjawowy

Określamy go wtedy, jeśli w odpowiednio uzyskanej próbce moczu pokazywane są bakterie w liczbie symptomatycznej (ponad 10 do 5 bakterii w ml moczu). Brak jest jednak symptomów zainfekowania układu moczowego. Bakteriomoczu bezobjawowego zdecydowanie się nie leczy, a momentami, jeśli mamy do czynienia z mężczyznami przed pożądaną resekcją przezcewkową prostaty bądź różnymi zabiegami urologicznymi, leczymy chemioterapeutykiem bądź antybiotykiem dopasowanym zgodnie z wynikiem posiewu moczu.

W zapaleniu pęcherza symptomy potrafią być niezwykle uciążliwe. Prócz dotkliwego wydalania moczu pojawia się również zwiększona temperatura ciała, uciski w mięśniach, złośliwe usposobienie i zmęczenie. Prócz tegoż pojawia się również liczniejsze aniżeli zazwyczaj naciskanie na mocz. Zapalenie pęcherza (zapalenie dolnych dróg moczowych) powoduje przeważnie choroba bakteryjna. Mowa o skażeniu pałeczką okrężnicy, więc bakterią o określeniu Escherichia coli. Jeżeli borykasz się z dysfunkcjami w strefach dróg moczowych, zweryfikuj, czy to częsta choroba, lub już zapalenie pęcherza. Zapalenie pęcherza moczowego to zaburzenie, które kształtuje się w drogach moczowych w efekcie zagnieżdżenia się w nich bakterii. W 95% wypadków zarazki wychodzą z cewki moczowej, i w innych wypadkach potrafią współwystępować z różnymi zaburzeniami oraz przedostać się do dróg moczowych za pomocą chłonki. Charakterystyczne symptomy zapalenia pęcherza moczowego to ucisk w dolnej partii brzucha, palenie przy oddawaniu moczu, odczucie naciskania na mocz.

Zapalenie pęcherza – nieszkodliwe, tylko męczące

Kłopot silnego zapalenia dolnych dróg moczowych dotyczy zwłaszcza kobiet, bo posiadają one krótszą oraz większą cewkę moczową w zestawieniu z panami (u kobiet cewka ma tylko 5 cm długości, podczas gdy u mężczyzn jest ona 4-, 5-krotnie dłuższa), i jej zbiegnięcie umieszczone jest w niedużej długości od odbytu, który stanowi prawdziwe źródło różnorodnych mikroorganizmów, m.in. wspomnianej wcześniej pałeczki okrężnicy (Escherichia coli). Dolegliwość ma niezwykle męczące symptomy. Zazwyczaj chorzy skarżą się na liczne chodzenie na mocz (momenta,o nawet nieprzerwane). palenie oraz silny ucisk podczas mikcji. Przy dużym zainfekowaniu, mimo ciągłego czucia napierania na mocz, jego oddawanie kończy się w niezwykle niskich ilościach. Kolejne symptomy, takie jak obecność krwi oraz bakterii w moczu, znajduje się podczas badania laboratoryjnego. Odpowiednio rozpoznana oraz usuwana dolegliwość nie jest niebezpieczna, natomiast jeżeli nie wyleczy się jej do skutku – co jest całkiem nagminnym wypadkiem – może powracać oraz w konsekwencji doprowadzać do zaburzenia długotrwałego, i również do dużych utrudnień (wraz z zapaleniem nerek). Stąd również, jeśli symptomy zapalenia, chociażby o małym zwiększeniu, nie znikają, winni wybrać się do specjalisty. Zleci on badanie moczu oraz zapisze antybiotyki bądź sulfonamidy o dużym zasięgu funkcjonowania, i również kolejne leki pomagające terapię.

Zapalenie pęcherza moczowego – przyczyny

Podstawową etiologią zapalenia pęcherza moczowego są bakterie. Niejednokrotnie napotykanymi są pałeczki jelitowe i gronkowiec. Grzybicze zanieczyszczenie występuje szczególnie u osób z osłabioną odpornością, długotrwale przyjmujących antybiotyki bądź środki immunosupresyjne, po zacewnikowaniach lub po kolejnych zabiegach na drogach moczowych. Różnymi patogenami winnymi za zainfekowanie dróg moczowych są chlamydie, mikolazmy, dwoinka rzeżączki oraz mikroorganizmy. Te zarazki są zazwyczaj przekazywane drogą seksualną oraz zainfekowanie dróg moczowych poprzez nie wywoływane jest podstawowym problemem u kobiet aktywnych erotycznie. Niezwykle często choroby pęcherza moczowego nazywa się określeniem bakteryjnego zapalenia pęcherza moczowego. Pochodzi to z faktu, iż winą większości stanów zapalnych są bakterie skupiające się w kanałach moczowych. Niebezpieczeństwo zainfekowania układu moczowego jest również większe w wypadku:

•istnienia trudności w upuście moczu,

•kamicy nerkowej,

•kobiet w ciąży oraz połogu,

•cukrzycy,

•różnych dolegliwości nerek,

•wykorzystywania leków znieczulających oraz przeciwzapalnych.

Zapalenie pęcherza moczowego – symptomy

W zapalenia pęcherza symptomy charakterystyczne zawierają:

•uciski brzucha w strefie nadłonowej, zwłaszcza w okresie oddawania moczu,

•uczucie częstego naciskania na mocz,

•palenie w trakcie wydalania moczu,

•gorączka ok. 38°C,

•nieutrzymywanie moczu (rzadko),

Uciski nie pojawiają się jednak w strefach nerek. Dosyć powszechnie zapalenie pęcherza symptomów nie daje oraz przebiega wyłącznie jako bakteriomocz. Cechuje się on egzystencją bakterii w drogach moczowych, znajdowanych w badaniu ogólnym oraz bakteriologicznym moczu, które nie powodują jednak żadnych dokuczliwości podmiotowych.

Zapalenie pęcherza moczowego – leczenie

Leczenie zapalenia pęcherza moczowego polega na wyeliminowaniu etiologii reinfekcji, czyli trudności, która utrudnia upust moczu. Jeśli jednak idzie o leczenie objawowe, sugeruje się, żeby pacjent:

•przyjmował ogromną liczbę płynów – nie mniej aniżeli 2 litry, tak aby mógł oddawać dziennie co najmniej 2 litry moczu,

•często oddawał mocz,

•pamiętał o czystości intymnej wyjątkowo higienę miejsc intymnych,

•odłożył wszystkie stosowane przez siebie środki, które potrafią doprowadzić do zniszczenia nerek,

•stosował niskokaloryczną dietę, przeciwdziałającą zaparciom,

•został w łóżku przez parę godzin.

Leczenie zapalenia pęcherza moczowego nieskomplikowanego potrzebuje stosowania antybiotyków. Nie zachodzi jednak potrzeba przeprowadzenia antybiogramu, jak jest w przypadku zapalenia pęcherza moczowego powikłanego. Silne zapalenie pęcherza moczowego zdarza się częściej zwłaszcza u kobiet aniżeli u mężczyzn, co wynika z rozbieżności w strukturze układu moczowego. Kolejnymi elementami podnoszącym niebezpieczeństwo zachorowania w wypadku kobiet są: aktywność seksualna, okres ciąży oraz menopauzy.

Skażenie układu moczowego (w skrócie ZUM) zdecydowanie częściej kształtuje się u kobiet, zwłaszcza z powodu małej cewki moczową i jej bezpośrednie sąsiedztwo z odbytem. Pomimo to, kłopoty z pęcherzem mogą istnieć także u mężczyzn. Symptomy ZUM u mężczyzn są zbliżone do tychże pojawiających się w wypadku kobiet, chociaż zazwyczaj są one delikatniejsze jeżeli chodzi o rozwój.

Kiedy stwierdzić zapalenie pęcherza u mężczyzn? Symptomy

Do znacznie charakterystycznych symptomów zainfekowania układu moczowego kwalifikujemy przede wszystkim palenie oraz ucisk w trakcie wydzielania moczu, bolesność w dolnej partii brzucha, a również potrzebę korzystania z łazienki znacznie częściej aniżeli normalnie. Problem może pojawiać się niespodziewanie, narzucając niemalże błyskawiczne oddanie moczu. Tegoż rodzaju symptomy zachodzą obojętnie od płci pacjenta. Nieusuwane zapalenie pęcherza u mężczyzn oraz kobiet, w następnych krokach rozkwitu dolegliwości może skutkować bardziej niepokojącymi symptomam jeśli dojdzie do zapalenia błony śluzowej pęcherza, zabarwienie moczu przekształca się na ciemnobrunatne bądź czerwone. Jeśli nie odpowiemy dość szybko oraz nie podejmiemy działania, bakterie mogą przedostać się dalej, mimo układu moczowego, prowadząc do chorób nerki. Wtedy może dojść do zainfekowania nerek, w efekcie czego pojawią się wymioty, mdłości i temperatura ponad 38 stopni Celsjusza. Należałoby rozumieć, iż ucisk oraz palenie w trakcie wydalania moczu nie zawsze mówią o rozwoju ZUM. U mężczyzn oraz kobiet odpowiednie dokuczliwości mogą być efektem zapalenia cewki moczowej. Zazwyczaj jego podstawą jest kontakt płciowy, w trakcie którego doszło do przekazania zarażenia drogą seksualną. Zapalenie cewki powodują powszechnie dwoinki rzeżączki bądź chlamydie. Przy takim zatruciu, symptomom odpowiednim do procesu ZUM (ucisk w trakcie mikcji, ucisk brzucha itd.), asystuje czasem ropny wypływ podbarwiony krwią oraz świerzbienie.

Zapalenie pęcherza u mężczyzn – przyczyny

U blisko 90% chorych etiologią ZUM jest bakteria E.coli. Z powodu rozbieżności w strukturze anatomicznej kobiet oraz mężczyzn, kobiety chorują zdecydowanie częściej. Pomimo to, przeciętnie wyższa ilość mężczyzn choruje w czasie dzieciństwa. Stanowi to najczęściej związane z rozmaitymi wadami w strukturze układu moczowego nastolatków. Zrozumienie tejże dolegliwości u dojrzałych mężczyzn potrzebuje wyeliminowania różnych dolegliwości, m.in. nowotworu, szczególnie u osób w podeszłym wieku. W blisko 10% wypadków podstawą zapalenia pęcherza u mężczyzny lub kobiety są różne mikroorganizmy, i również przeróżnego typu choroby będące w zakresie układu moczowego. Pewne wady anatomiczne potrafią wspomagać wzros zainfekowania. U mężczyzn jest to przede wszystkim dolegliwość prostaty, której zwiększenie skutkuje ograniczeniem w odpływie moczu z pęcherza.

Kiedy skonsultować się ze lekarzem? Leczenie dróg moczowych

Przede wszystkim należałoby sięgnąć po właściwe preparaty bez recepty, np. zawierające furaginę i jak najszybciej zgłosić nasze dokuczliwości specjaliście. Jak widać, zapalenie pęcherza u mężczyzn nie zawsze da się precyzyjnie zidentyfikować. Kłopoty z oddawaniem moczu mogą wskazywać również ZUM, zanieczyszczenie przekazane drogą fizyczną, jak również dolegliwość gruczołu krokowego. Do ustalenia etiologii niezbędny jest zatem rekonesans medyczny, przeprowadzenie badania moczu, i niekiedy również krwi i różnych badań. Jeśli wykaże się, iż do zainfekowania doszło w efekcie stosunków fizycznych, trzeba leczyć się razem z partnerem. W wypadku zainfekowania dróg moczowych, leczenie polega przeważnie na stosowaniu antybiotyków. Nieusuwane nieskomplikowane zapalenie pęcherza bądź cewki może spowodować duże kłopoty np. długotrwałe zapalenie stercza, zapalenie najądrza, zapalenie samego jądra oraz w wyniku ? wodniaka jądra.

Które badania stwierdzą zapalenie dróg moczowych?

Symptomy zapalenia pęcherza moczowego u mężczyzn są na ogół na tyle uciążliwe, iż stają się przyczyną konsultacji u specjalisty. Również są one na tyle specyficzne, że w gabinecie medycznym kwalifikacja jest stawiana bez wprowadzania pomocniczych badań. W wyznaczonym przez specjalistę badaniu ogólnym moczu znajduje się obecność: bakterii, leukocytów (leukocyturia), i niejednokrotnie również erytrocytów (krwinkomocz). Pełniejszej diagnosty potrzebują jednak długotrwałe bądź wracające zainfekowania układu moczowego u kobiet, i również zainfekowania układu moczowego u mężczyzn. Trzeba wtedy zrobić posiew moczu (który pozwala sprawdzić. jaki wirus jest przyczyną dolegliwości) i zastosować leczenia celowanego (wg antybiogramu). U mężczyzn potrzebne jest zastosowanie również badań obrazowych, gdy np. USG brzucha z analizą układu moczowego. Umożliwia ono znalezienie wad, takie jak kamica nerkowa, torbiele nerek, anomalie rozwojowe, i również zastój moczu wywoływany wzrostem gruczołu krokowego lub guzem w pęcherzu moczowym. Bardziej precyzyjna ocena, zawierająca tomografię multimedialną, cystoskopię bądź cytologiczne badanie moczu dopuszczalna jest w ramach specjalistycznej przychodni urologicznej. Dobre są również badania biochemiczne krwi określające prace nerek, aby zobaczyć, czy funkcjonują one odpowiednio.

Zespół nadreaktywnego pęcherza (OAB – overactive bladder) to stan, prezentujący się częstym, nierzadko niekontrolowanym wydalaniem moczu. Potocznie schorzenie to jest określane pęcherzem nadreaktywnym bądź nadreaktywnością pęcherza. Sprawdź, jakie są symptomy zespołu nadreaktywnego pęcherza oraz jak funkcjonuje leczenie. Podaje się, iż zespół pęcherza nadreaktywnego (OAB – ang. overactive bladder) dotyka 16 procent dorosłych obywateli Polski. Pęcherz nadreaktywny jest zarówno u kobiet, jak również u panów. U panów towarzyszyć może zakłóceniom w wydzielaniu moczu przy rozwoju prostaty i schorzeniom erekcji. Jednak przeciętnie ilość cierpiących kobiet oraz panów jest zbliżona, to zdecydowanie więcej pań leczy się ze względów pęcherza nadreaktywnego (częstotliwość powstawania pośród kobiet sięga blisko 8-42 procent oraz narasta wraz z wiekiem). Przyczyny zespół nadreaktywnego pęcherza to zwłaszcza schorzenia działania nerwów, odpowiadających za funkcjonowanie układu moczowego. Zaś schorzenia te potrafią pochodzić z upośledzeń układu nerwowego, np. rdzenia kręgowego, wady połączonych ze złączami nerwowo-mięśniowymi, ze złączami międzykomórkowymi, ze zbytnim przewodnictwem czuciowym. Pęcherz nadreaktywny może również się pojawić w procesie takich dolegliwości jak cukrzyca, choroba Parkinsona, choroba Alzheimera, SM (stwardnienie rozsiane).

Objawy zespołu nadreaktywnego pęcherza

O pojawieniu się dokuczliwości pęcherza nadreaktywnego świadczy:

1. częstomocz – wielokrotne (ponad 8 razy na dzień) oddawanie minimalnych ilości moczu, wywołane nieprzyjemnym uczuciem 2. parcia, w rezultatacie nadmiernych skurczów pęcherza

3. parcie naglące – nagła, ogromna konieczność wydania moczu, wychodząca z niewłaściwych skurczów pęcherza

4. nieutrzymywanie moczu ze względu na parcia – mimowolny, nie dający się powstrzymać wypływ moczu, spowodowany parciami naglącymi

Symptomy te potrafią występować razem bądź oddzielnie. Bo symptomy analogiczne do tychże, jakie mają miejsce w nadreaktywnym pęcherzu, dostarcza mnóstwo dolegliwości, trzeba przede wszystkim wyeliminować kolejne zaburzenia. A potrafią to być zainfekowania układu moczowego oraz fizycznego, choroby nerek, cukrzyca, jak także zespół jelita nadwrażliwego (na tę dolegliwość może sugerować parcie, częstomocz, ucisk w podbrzuszu, przechodzące w nocy). Żeby wyeliminować możliwe kolejne zaburzenia, przeprowadza się badanie moczu, test wkładkowy, polegający na pomiarze ilości wyciekającego moczu (w tym celu na noc zakłada się wkładkę, pochłaniającą mocz. Wkładka jest ważona przed oraz po teście). Także przeprowadza się badanie usg jamy brzusznej, badanie urodynamiczne, robione w realiach szpitalnych, ale nie kojarzy się ono z potrzebą hospitalizacji. W wypadku podejrzenia schorzeń układu nerwowego specjalista może nakazać przeprowadzenie rezonansu magnetycznego. Niezależnie od badań chory jest zazwyczaj proszony przez specjalistę o prowadzenie tzw. dzienniczka mikcji, w którym dokładnie pisze godzinę, liczbę wydalonego moczu i wszelkie dokuczliwości, jakie temuż wtórują.

Leczenie nadreaktywnego pęcherza

Są trzy podstawowe formy terapii: farmakoterapia, elektromodulacje, leczenie operacyjne.

1. Farmakoterapia polega przede wszystkim na stosowaniu leków, hamujących zbytnie spazmy pęcherza. Są to preparaty antycholinergiczne oraz spazmolityczne, rozkurczające mięśnie gładkie. Mnóstwo z tychże środków jest jednakże obarczona działaniami niepożądanymi, stąd ciągle trwają badania, nowych, doskonalszych. W regulacji funkcji dolnych dróg moczowych ważną funkcję wykonują również prostaglandyny, serotonina, dopamina oraz noradrenalina i tlenek azotu, stanowiący neuromediatorem, zaangażowanym w stopień rozciągnięcia mięśni prostych dolnych dróg moczowych. Jeżeli stosowane doustnie oraz dopęcherzowo środki nie przynoszą poprawy, stosowane są neurotoksyny, takie jak np. waniloidy lub toksyna botulinowa. Podawane dopęcherzowo, znoszą te włókna nerwowe pęcherza, które odpowiadają za zbytnie spazmy pęcherza oraz uciski.

2. Jedną spośród technik operacji jest meuromodulacja (elektromodulacja, elektrostymulacja), czyli stymulacja nerwów za pomocą przeróżnego typu elektrod, zewnętrznych oraz wprowadzanych, wzmacniających włókna nerwowe, winne za działanie pęcherza oraz mięśni miednicy.

3. W niełatwej na leczenie nadreaktywności pęcherza wykorzystuje się również formy operacyjne, mające na celu odnerwienie pęcherza. Są to jednakże sposoby inwazyjne, więc są ostatnią metodą terapii.

4. Jeszcze większym uznaniem, również pośród specjalistów, jak również chorych, cieszą się terapie behawioralne, polegające na zapoznaniu się monitorowaniem oraz modyfikowaniem odruchów, połączonych z utrzymaniem oraz wydalaniem moczu. Jedną z metod jest doskonały trening pęcherza, w którym oddawanie moczu występuje w odpowiednio określonych oraz z czasem przedłużanych odstępach czasu.

5. Kolejnym typem kuracji behawioralnej jest biofeedback – skurcz pęcherza oraz połączone z nim zmiany ciśnienia są zgłaszane przez hałas, jakiego podniesienie narasta wespół ze wzrostem ciśnienia.

6. Wreszcie, przy nadreaktywności pęcherza można, z powodzeniem, wykorzystywać kształtowania mięśni dna miednicy.

Zapalenie pęcherza w ciąży, ale również pozostałe stany zapalne układu moczowego są niestety powszechnymi przypadłościami kobiet ciężarnych. Szczególnie zapalenie pęcherza w ciąży zachodzi w trzecim trymestrze. Stanowi to typową przypadłość, jednak gdyż jest spowodowana bakteryjnym stanem zapalnym nie można jej lekceważyć. Są własne zabiegi na zapalenie pęcherza w ciąży, jednak przy ciężkim stanie zapalnym trzeba wybrać się do zarządzającego ciążą ginekologa.

Zapalenie pęcherza w ciąży – symptomy

Do symptomów, które wskazują stan zapalny pęcherza lub kolejną dolegliwość połączoną z układem moczowym przynależą:

•W badaniach moczu pojawia się mała ilość ropy bądź krwi.

•Stan zapalny skutkuje znacznym naciskaniem na mocz.

•Wydalanie moczu w znacznie ograniczonych ilościach, mimo, iż kobieta czuje silną konieczności.

•Może pojawić się wysoka temperatura, jaką powoduje choroba.

•Pojawia się palenie oraz ból przy wydalaniu moczu.

•Przy stanie zapalnym pęcherza może być także dokuczający ucisk w cewce moczowej.

W pewnych wypadkach zapalenie pęcherza w ciąży może być bezobjawowe. Stan zapalny może zostać zdiagnozowany przy tradycyjnym badaniu moczu, w którym zostaną znalezione bakterie. Żaden stan zapalny układu moczowego nie winien być lekceważony, bo bakterie, jakie go powodują potrafią szkodzić zdrowiu, i chociażby życiu płodu. Zapalenie pęcherza w ciąży może być zwłaszcza szkodliwe przed porodem. Więc chociażby najdrobniejsze kłopoty z wydalaniem moczu trzeba zgłosić lekarzowi prowadzącemu.

Zapalenie pęcherza w ciąży – przyczyny

Szczególnie zapalenie pęcherza w ciąży jest spowodowane skażeniem bakteryjnym. Bakterie wywołujące stan zapalny to bakterie jelitowe Escherichia coli, lub gronkowiec. Bakterie potrafią dostać się do pęcherza przez cewkę, jednak ponieważ w ciąży organizm kobiety jest szczególnie narażony na choroby toż przyczyn stanu zapalnego może być zdecydowanie więcej. Pożycie płciowe może także skutkować bądź zwiększać stan zapalny, bo w trakcie zbliżenia członek podrażnia nie tylko zbiegnięcie cewki moczowej, a także pęcherz. Niestety zapalenie pęcherza w ciąży jest badane niezwykle często, i wynika to również ze struktury anatomicznej kobiet. W ciąży może się pojawić refluks pęcherzowo – moczowodowy, co także wspomaga wzrost bakterii. Zapalenie pęcherza w ciąży pojawia się częściej, bo ułatwiają to wielkie przemiany hormonalne, które występują w ciele kobiety. Hormony powodują większą rozpiętość włókien mięśniowych, i więc z kolei powoduje to, iż cewka moczowa jest nieco napięta. Macica się wzmacnia oraz wywołuje ucisk na pęcherz, co owocuje blokadą przepływy moczu. W tenże sposób resztki moczu tkwią w pęcherzu, co jest wspaniałym miejscem do rozkwitu bakterii. Zapalenie pęcherza w ciąży potrafi się pojawiać z względu zmniejszonej odporność kobiety, a również może stanowić symptom cukrzycy ciążowej.

Zapalenie pęcherza w ciąży – leczenie

1. Wypijaj ok. 2 litrów płynów dziennie. Sprzyja to oczyszczaniu pęcherza oraz cewki moczowej, minimalizując niebezpieczeństwo osadzania się tam bakterii. Pij niegazowaną wodę mineralną bądź napoje rozcieńczone wodą – najlepiej z żurawiny, aronii lub czarnej porzeczki, ponieważ dzięki ogromnej ilości witaminy C powstrzymują mnożenie się bakterii. Unikaj kawy oraz czarnej herbaty, ponieważ podrażniają pęcherz.

2. Nie doprowadzaj do wystudzenia newralgicznych okolic. Zimno sprzyja zakażeniom, więc w zimniejsze letnie dni nie ubieraj się zbyt lekko (okolice nerek nie mogą być odkryte), nie siadaj na chłodnych lub wilgotnych kamieniach, i na plaży zdecydowanie zdejmuj mokry strój kąpielowy już po wyjściu z wody (musisz mieć inny na zmianę bądź założyć wygodne ubranie, które również zabezpieczy cię przed słońcem).

3. Dbaj o czystość miejsc intymnych. Kąp się 2 razy dziennie pod bieżącą wodą, w kierunku od przodu do tyłu, żeby nie przenosić bakterii z odbytu do cewki moczowej. Pamiętaj jednakże, że nadmierna higiena również nie jest odpowiednia – można w ten sposób uszkodzić florę fizjologiczną, która jest prawdziwą obroną przed chorobami. Nie stosuj do kąpania się szarych mydeł toaletowych, nie stosuj dezodorantów intymnych ani perfumowanych wkładek.

4. Nie noś obcisłej bielizny, unikaj spodni oraz legginsów z włókien syntetycznych. Powodują one pocenie się miejsc intymnych, i wtedy również nasila się niebezpieczeństwo chorób układu moczowego. -Nie krępuj wydalania moczu. Jeśli długo zalega on w drogach moczowych, znajdujące się w nim bakterie posiadają doskonałe warunki do mnożenia się.

5. Zachowaj odpowiednią czystość w łazience – miejsca intymne wycieraj w kierunku od pochwy do odbytu, nigdy odwrotnie. Jeżeli korzystasz z publicznych toalet, stosuj tam jednorazowych podkładek higienicznych.

6. Po kontakcie seksualnym umyj strefy intymne bądź choćby oddaj mocz – w tenże sposób wyeliminujesz zarazki, jakie mogły wejść do bliskiej cewki moczowej.

7. Pokochaj żurawinę. Choroby dróg moczowych powodują najczęściej bakterie Escherichia coli (E. coli). Zatrzymują się one w drogach moczowych, gdzie wywołują stany zapalne. Udowodniono naukowo, iż żurawina osłabia przyczepność bakterii E. coli do ścianek dróg moczowych, równolegle ograniczając liczbę tychże bakterii w moczu.

Temperatura u małych dzieci zwykle pojawia się szybko oraz od razu powoduje nerwowość u rodziców, którzy sugerują chorobę wirusową bądź bakteryjną. Poza tym mały narzekający na zwiększoną temperaturę ciała znacznie się męczy. Jednakże temperatura u dziecka nie zawsze jest oznaką poważnego niebezpieczeństwa, szczególnie charakteryzuje chorobę bądź przeziębienie. Z jakich również przyczyn maluch może mieć temperaturę? Jak ją odpowiednio zidentyfikować u dzieci oraz w jaki sposób można wesprzeć malucha?

Symptomy gorączki u dziecka

• Gorące czoło, plecy, i skóra na innych partiach ciała jest chłodna oraz zalana zimnym potem.

• Zaczerwieniona twarz dziecka, pojawiają się na niej duże rumieńce.

• Maluch ma przyśpieszony oddech.

• Dziecko czuje dyskomfort w strefach karku, czoła bądź ucisk gardła, czasem skarży się ze powodu na zatkany nos.

Temperatura

Rodzice niejednokrotnie nadużywają słowa „temperatura” oraz określają nim stan podniesionej temperatury ciała. Właściwa temperatura ciała u dzieci sięga od 36 do 37 st. C. Stan podgorączkowy to gorączka w granicach ponad 37 do 38 st. C. O delikatnej temperaturze mówi się, jeżeli termometr sugeruje 38 do 39 st. C. Wysoka temperatura istnieje jeśli ciepłota ciała wynosi ponad 39 st. C.

Przyczyny gorączki u dziecka

•Dolegliwości infekcyjne – jeżeli dziecko cierpi na którąś z dolegliwości infekcyjnych, temperatura stanowi typowy symptom postępujący. Dolegliwości infekcyjne to ospa wietrzna, odra, różyczka, świnka.

• Choroby – do najpopularniejszych chorób przynależą grypa, przeziębienie, zapalenie ucha wewnętrznego, zapalenie krtani, choroba pęcherza moczowego, angina.

• Zapalenie opon mózgowych – kolejne symptomy to: sztywność karku, wymioty, wstręt do światła, uciski głowy, kiepskie usposobienie.

• Poparzenia ciepłe oraz udary – pojawiają się szczególnie w czasie letnim, temperatura jest jednym z ich symptomów.

Sposoby mierzenia temperatury

Temperaturę można mierzyć w różnych partiach ciała – pod pachą, na czole, w odbycie, za uchem bądź w ustach. Dostępne są termometry elektroniczne na podczerwień – rezultat uzyskujemy zaraz po paru chwilach. Miejsce przyłożenia musi być jednakże określone, kompatybilne z wytyczną. Hitem jest termometr w smoczku (receptory w silikonowej partii, wyświetlacz w tarczy). Najtrafniejszy wydaje się być pomiar wykonywany w odbytnicy. Końcówkę smarujemy wazeliną oraz precyzyjnie umieszczamy w odbyt. Od efekcie odejmujemy 0,5 st. C. Prawo zrezygnowało z używania termometry rtęciowe. Gorączka przekraczająca 38 st. C potrzebuje dania środków je obniżających, szczególnie jeżeli dziecko jest skłonne do wystąpienia drgawek gorączkowych. Ilość środku należy podać zgodnie z poleceniami, właśnie do wieku oraz masy pacjenta. Forma czopków jest wygodniejsza. Dzieciom do 12. roku życia nie można podawać aspiryny.

Opieka dziecka z wysoką temperaturą

Wespół z wzrastaniem gorączki dziecko trzeba okryć. Potem opatulanie już nie jest wskazane, może nawet doprowadzić do przegrzania. Odpowiedniejsze jest wygodne ubranie. Przepocone powinien zmienić. Mały z dużą temperaturą zazwyczaj nie odczuwa głodu oraz nie wolno zmuszać go do jedzenia. Należy jednakże zadbać, aby dużo pił (woda, rozcieńczone soki, herbatki). Niemowlę karmione naturalnie musi być częściej, jednak na moment przystawiane do piersi. Pokój, w jakim przebywa pacjent, musi być zwilżony oraz dotleniony. Wysoką temperaturę można obniżać letnimi okładami.

Rola podwyższonej temperatury

Wzrastająca gorączka informuje o reakcji obronnej podejmowanej przez zaatakowany organizm. Układ odpornościowy jest zmobilizowany do zapobiegania drobnoustrojom. Temperatura niezbyt wysoka zwiększa również przemianę materii sprzyjającej tworzeniu przeciwciał odpornościowych. Także duża temperatura hamuje dalszemu wzrostowi drobnoustrojów. Taką dobrą funkcję pełni zwiększona gorączka w pierwszej fazie. Temperatura rozciągająca się jest niebezpieczna – osłabia organizm, może prowadzić do odwodnienia, blokuje akcje odpornościowe. U poszczególnych dzieci mogą wystąpić drgawki gorączkowe. W tenże sposób układ nerwowy reaguje na szybko wzrastającą temperaturę, szczególnie po przejściu 39 st. C. Mięśnie szybko zwijają się, i mały może nawet stracić przytomność. Atak zawsze wymaga wezwania lekarza. Najbezpieczniejsze jest podanie środka w czopku. Po ustąpieniu drgawek gorączkowych specjalista wskazuje badanie EEG.

Obniżanie temperatury u dziecka

Rodzice starają się zbić chociażby niewielką temperaturę oraz dają dziecku czopki, syropy, a starszym dzieciom środki przeciwgorączkowe. Temperatura u dzieci 39 st. C potrzebuje pomocy ze specjalistą, wcześniej należałoby wykorzystać doskonałe formy zmniejszania temperatury:

• kąpiel w wodzie w gorączce mniejszej o 2 stopnie od temperatury ciała;

• wilgotne okłady na czoło;

• wilgotne kompresy na klatkę piersiową;

• owinięcie ciała dziecka mokrym prześcieradłem oraz pokrycie go wilgotnymi pieluchami (winnym być namoczone w letniej wodzie).

Jeśli dziecko ma temperaturę, rodzice winni zadbać, żeby regularnie piło. Jeżeli organizmowi zabraknie odpowiedniej ilości płynów, podwyższona temperatura ciała może spowodować odwodnienie. Specjalistę trzeba wezwać, jeśli temperatura trzyma się przez 3 doby, jeśli przekracza 40 st. C oraz nie spada po podaniu preparatów przeciwgorączkowych, jeżeli towarzyszy jej sztywność karku oraz drgawki.

choroba?

W środę „coś” cię bierze, w czwartek zaczynasz kichać, i w piątek już rozumiesz, iż złapałaś przeziębienie. Jeśli odnajdziesz kogoś, kto potrafi stawiać bańki prawdopodobnie starczy Ci weekend, aby się wykurować. Jak w przeciągu weekendu wyleczyć przeziębienie? Czy to jest możliwe? Przeziębienie nie stanowi poważnej dolegliwości, jednak może dać się we znaki, i zbagatelizowane może stanowić podstawę powikłań: zapalenia zatok, oskrzeli, płuc. W dodatku szczególnie kształtuje się pod koniec tygodnia, jak masz małe zdolności zaczerpnięcia porady specjalisty, zatem musisz pomóc sobie bez niego. Jeżeli weźmiesz się do tego z głową, możesz przez weekend zwalczyć chorobę.

Przeziębienie – jak wyleczyć w weekend.

Z pewnością nikt z nas nie lubi sytuacji, kiedy nasz znajomy z pracy bądź szkoły kręci nosem oraz zaraża wszystkich dookoła. My sami także nie chcemy paść ofiarą przeziębienia. Również dla naszych bliskich, jak także dla siebie odkryjemy parę zabiegów na natychmiastowe wyleczenie przeziębienia. Wiadomo, iż {chce|pragniemy} wykluczyć symptomy oraz powrócić do normalności. Oto parę wskazówek dla pacjentów potrzebujących szybkiego powrotu do zdrowia: Pierwsze co winni wykonać to położyć się oraz wygrzać. Jedynie właściwe wygrzanie organizmu oraz wypoczynek są pewnymi spośród najodpowiedniejszych naturalnych rozwiązań. Po drugie trzeba pic dużo gorących napojów. Są to, na przykład ciepłe zupy np. rosół, który jest obfity w witaminy wychodzące ze znajdujących się w nim warzyw. Możemy wypijać bardzo dużo herbatki z cytryną bogatą w witaminę C. Do tego należałoby dołożyć imbiru bądź kardamonu, który posiada niesamowite właściwości rozgrzewające.

Należałoby zatem wykorzystywać imbir na przeziębienie oraz odmienne dokuczliwości. Niezwykle skuteczną formą na zaziębienie jest wypicie grzańca na podstawie wina bądź piwa. Alkohol bardzo rozgrzewa. Więc sposobem wykorzystywanym od pokoleń jest również wypicie kieliszka wódki z pieprzem na noc. Gorąca herbata doskonale sprawdzi się z dodatkami. Są nimi sok malinowy, kwiat lipy bądź wyciąg z czarnego bzu. Doprowadzą one do pocenia organizmu oraz zbicie temperatury. Również potrzeba wykorzystać miód stosowany z gorącą wodą oraz cytryną, żeby nie odwodnić organizmu. Witamina C, to sposób, który dostarczony w pierwszej dobie chorób może usunąć wirusa. Należałoby wspominać, żeby witaminę dawać przede wszystkim zapobiegawczo, bo jej właściwy poziom w organizmie zwiększa wytrzymałość. Jeśli wcześniej tego nie przestrzegaliśmy, podczas przeziębienia weźmiemy po witaminę C bądź artykuły, jakie ją zawierają, wywoła ona uszczelnienie naczyń oraz ograniczenie wirusom przenoszenia się. W dniu, jeśli odczuwamy wczesne symptomy przeziębienia najlepiej pójść wcześniej spać, a na noc zażyć paracetamol bądź kwas acetylosalicylowy. Właśnie natychmiastowa odpowiedź na symptomy przeziębienia w formie snu, ogrzewania oraz porcji witamin pozwolą zdusić dolegliwość w początku, rano przebudzimy się zdrowi. Część spośród nas {działa|kuruje} się własnymi środkami. Więc wolno wykorzystać także czosnek niedźwiedzi bądź tradycyjny. Roślina ta ma niesamowite właściwości antyseptyczne. Metoda czosnkowa nie jest zalecana osobom pracującym z ludźmi. Najpopularniejszym czosnkowym lekiem jest syrop. W zamyśle jego przygotowania należy zmiażdżyć parę ząbków, i do powstałej masy wcisnąć wyciąg z dwóch cytryn. Potem całość pokryć małą ilością przegotowanej, schłodzonej wody. Miksturę przenosimy do głębokiego słoiczka, przekładamy na parę dni, odcedzamy. Powstały syrop pijemy trzy razy dziennie. Również na podstawie czosnku wolno przygotować napój. W tym celu należy użyć trochę dużych ząbków czosnku, dobrze je zgnieść oraz pokryć małą ilością ciepłego mleka, od czasu do czasu mieszając. Gdy mieszanka ostygnie, można dorzucić do niej jedną łyżkę miodu. Sugeruje się picie mikstury małymi łyżeczkami. W efekcie tegoż ciało zaczyna się powoli rozgrzewać, i również pocić. Cebula, z kolei ma wartości podobne jak czosnek, czy niszczy bakterie. Szczególnie wykorzystywanym środkiem jest syrop, który hamuje wydzielanie śluzu, posiada wartości wykrztuśne oraz antyseptyczne. W celu stworzenia syropu leczniczego trzeba pokroić cebulę w płaty, poukładać je powierzchniami w słoiku, przekładając miodem bądź podając cukrem. Nie zaszkodzi dać trochę pokrojonych w płaty ząbków czosnku. W tenże sposób stworzoną mieszankę odsuwa się na parę godzin w ciepłe pomieszczenie. Syrop winno się pić od 3 do 5 razy dziennie. Zaleca się również picie wywaru z mięty pieprzowej bądź tymianku. Łyżeczkę ziół pokrywa się wrzącą wodą, do części szklanki. Roztwór trzeba stosować parę razy dziennie, zawsze wykonując go wprost przed spożyciem. W wypadku braku pozytywnych rezultatów, jeśli dolegliwość nie przemija oraz zwiększa się trzeba brać leki przeciwzapalne, krople do nosa i pastylki do ssania na gardło. Zalecane są również płukanki: solankowe, z sody oczyszczanej, szałwii lub kombinacji ziołowej. Na rynku osiągalne są środki bez recepty, które maja właściwości zezwalające na błyskawiczne wyleczenie symptomów dolegliwości. W czasie jesieni jesteśmy szczególnie narażeni na choroby wirusowe. Deszcz oraz spadek temperatury wpływają na nasz system immunologiczny.

Nerwica lękowa jest dolegliwością, która zachodzi coraz powszechniej w społeczeństwie. Jej etiologie są ciekawe jednak szczególnie są połączone z dużymi przeżyciami, jakie nie przynoszą o sobie zapomnieć. Kłopot nerwicy dotyczy przede wszystkim pań jednak dostrzega się ją również u panów oraz we wszelkich kategoriach wiekowych.

Czym jest nerwica lękowa?

O nerwicy lękowej możemy rozmawiać, jeśli pojawiają się schorzenia psychiczne, obsesyjne myśli, i również schorzenia funkcjonowania organów bądź symptomy psychosomatyczne. Nerwicę cechuje to, iż cierpiący zdają sobie sprawę, iż ich symptomy mają źródło emocjonalne, co nie zmienia faktu, iż czują wielki uraz z nimi połączony. Także, występuje tutaj dodatnie sprzężenie zwrotne, bo stres powoduje inne symptomy fizyczne, jakie też w sobie powodują stres. U źródła nerwicy lękowej niejednokrotnie występuje uraz lub zapotrzebowanie spełnienia potrzeb uczuciowych w dzieciństwie. Również często zaburzenie rozwija się na skutek emocjonalnego kontrastu pomiędzy zwykłymi szkołami lub szansami chorego, i presją otoczenia. Nerwica lękowa może być związana z różnymi schorzeniami emocjonalnymi, więc momentami ciężko jest precyzyjnie stwierdzić, jakie objawy powstają z danego schorzenia. Osoby chorujące na nerwicę lękową potrafią być egocentryczne. Prócz tego czasem cechuje je perfekcjonizm. Często istnieją również rozmaite metody uzależnień

Nerwica lękowa – przyczyny

Nerwica lękowa może mieć zróżnicowanie źródło. O jej występowaniu stanowią również elementy osobnicze, biologiczne kiedy także duże przeżycia, jakie posiadają niewątpliwy nacisk na życie chorych. Nerwica jest wywołana poprzez stres, który rujnuje życie. Osoby dotknięte tą dolegliwością mogą realnie ocenić doświadczenia jednakże w głębi duszy nie potrafią się z nimi pogodzić. Pojawia się wewnętrzny spór między emocjami chorego oraz czuciem i otoczeniem zewnętrznym oraz jego presją. Jeżeli jednak idzie o biologiczne źródło tejże dolegliwości to może być połączone ze tendencjami rodzinnymi, które można przejąć z pokolenia na pokolenie, na przykład niektóre cechy charakteru lub emocjonalność.

Nerwica lękowa – objawy

Nerwica lękowa może przejawiać się w wysoce różnorodny sposób. U pacjentów mogą pojawiać się objawy somatyczne, schorzenia funkcji poznawczych i kłopoty psychiczne. U każdego pacjenta przebieg nerwicy jest niezwykle osobisty oraz symptomy mogą, ale nie muszą być razem. Symptomy fizyczne potrafią polegać na osłabieniach zmysłów – na przykład kłopotach z widzeniem lub słuchem, jednak także na odmienionym bądź stępionym smaku, i również braku czucia. Dość powszechne są uciski o przeróżnej lokalizacji. Nerwica potrafi się także wyrazić w formie niedowładów, problemów z mówieniem, lub ataków padaczkowych. Wreszcie – w wyjątkowych wypadkach dochodzi chociażby do niewłaściwego działania organów wewnętrznych bądź stanów naprawdę poważnych jak ciąża urojona. Ze strony funkcji poznawczych u osób z nerwicą lękową szczególnie pojawiają się obsesyjne myśli i innego typu natręctwa ruchowe – na przykład kompulsywne mycie rąk. Równie popularne są kłopoty z uwagą i amnezje. Wreszcie, w procesie nerwicy lękowej potrafią pojawić się schorzenia psychiczne. Więc przede wszystkim ukierunkowany bądź nieokreślony lęk. Obiektem fobii potrafią być obiekty, zwierzęta, i także czynności (np. lęk przed podróżowaniem komunikacją publiczną). Do tego czasem zachodzą nieuzasadnione ataki paniki. U pewnych pacjentów występuje spadek nastroju, niezdolność do przeżywania radości, i chociażby depresja. U jednych pojawia się podirytowanie oraz nerwowość, zaś u innych, wprost odwrotnie, apatia.

Nerwica lękowa – powszechne dokuczliwości

Symptomy nerwicy lękowej wolno rozłożyć na trzy części w współzależności od tego których dziedzin życia dotyczą.

Pierwszą grupę stanowią symptomy fizyczne inaczej fizyczne oraz są połączone z mechanizmem tak zwanego błędnego koła, który działa na podstawie sprzężenia zwrotnego między stanami lękowymi i sygnałami fizycznymi. Stres towarzyszący nerwicy jest naprawdę ogromny, iż powoduje pojawienie się różnych symptomów ze strony ciała. Ilekroć lęk powraca oraz wzrasta na sile tylekroć pojawiają się symptomy fizyczne. Organizm sam się nakręca i objawy są jeszcze bardziej niepokojące.

Są to przede wszystkim dokuczliwości bólowe oraz przynależą do nich:

•uciski oraz zawroty głowy,

•uciski brzucha, mdłości oraz wymioty.

Także wymienia się także:

•kołatanie serca oraz kłucie w klatce piersiowej,

•uderzenia gorąca,

•schorzenia seksualne,

•bezsenność,

•drżenia kończyn.

Kolejną część symptomów nerwicy lękowej stanowią schorzenia poznawcze (nerwicowe):

•kłopoty z postrzeganiem rzeczywistości,

•chęć powtarzania dokonywanych czynności, obsesyjne istoty,

•kłopoty z pamięcią oraz uwagą.

Trzecia część symptomów jest połączona ze stanem psychicznym chorego oraz obejmuje:

•uczucie stałego stresu,

•pojawianie się fobii,

•nieuzasadnione ataki paniki,

•brak ochoty do funkcjonowania,

•apatia,

•brak radości z podejmowanych działań,

•niemożność odczuwania radości,

•chwiejność psychiczna oraz stany poirytowania.

Hemofilia to dolegliwość genetyczna polegająca na niedoborze bądź braku we krwi jednego z elementów krzepnięcia. Małe urazy oraz uszkodzenia nie są szkodliwe dla pacjentów, jednakże te intensywniejsze potrafią się okazać nawet niebezpieczne dla życia. Szkodliwe są także krwawienia wewnętrzne, zwłaszcza do stawów oraz mięśni. – Nie widać ich, jednak są niezwykle niebezpieczne. Ucisk istnieje wówczas taki, jakby założyć rękę między ryglowane drzwi – mówi jeden z pacjentów. Powtarzające się wylewy nieodwracalnie niszczą stawy. Więc cierpiący, którzy przez mnóstwo lat byli źle leczeni oraz nie otrzymywali odpowiedniej liczby elementów krzepnięcia, mają obecnie duże kłopoty z przemieszczaniem się: chodzeniem, wchodzeniem do pojazdu, wchodzeniem po schodach. Część z nich musi być na rencie.

Przyczyny schorzeń krzepnięcia krwi

Istotą skaz krwotocznych jest genetyczne bądź nabyte zaburzenie krzepliwości krwi oraz w kontakcie z tym podniesiona tendencja do krwawień. Jak wiemy, krew jest tkanką miękką. Jednym z powodów niekrzepnięcia krwi śródnaczyniowo w realiach fizjologicznych, więc utrzymania stabilności organizmu hemostazy, jest gładkość wewnętrznej części ściany naczynia. Efektywność funkcjonowania dwóch zespołów, tj. układu zachowującego płynność krwi w naczyniach krwionośnych i systemu warunkującego możliwość krzepnięcia krwi, jest jeden spośród pierwszych wymogów bytu oraz wydolności organizmu.

Symptomy schorzeń krzepnięcia krwi

Częstymi sygnałami schorzeń krzepnięcia krwi są: tendencje do rozciągających się krwawień, np. po wyrwaniu zęba, zranieniu, upośledzenie możliwości do tworzenia się skrzepu, powtarzające się krwotoki do jam stawów. W małopłytkowości pierwotnej, prócz symptomów skazy krwotocznej wykazuje się zwykle zwiększenie śledziony, powiększoną ilość megakarioblastów oraz megakariocytów w rdzeniu kostnym i przedłużenie okresu krwawienia. Deficyt tenże przejawia się nie tylko naturalnymi tendencjami do częstych, zwykle niewielkich wybroczyn na skórze oraz błonach śluzowych, jednak również wielokrotnie większymi krwawieniami śródmiąższowymi np. do mięśni, mózgu, krwotokami centralnymi do przewodu pokarmowego bądź zewnętrznymi z dróg rodnych kobiety.

Leczenie schorzeń krzepnięcia krwi

Aby wykryć dolegliwość, potrzeba zrobić badanie laboratoryjne, które wskaże deficyt lub nadmiar pojedynczego bądź większej ilości elementów, i również ich kondycję fizjologiczną. Jest to długotrwałe oraz ciężkie badanie. Leczenie objawowe przeprowadza się w szpitalu. Stosuje się świeżą krew bądź środki krwiopochodne zawierające brakujący element osoczowy, tak zwaną globulinę przeciwkrwawiączkową. W razie nastąpienia krwawienia niezbędne jest wykorzystanie natychmiast zimnego, uciskowego okładu oraz skrępowanie strefy ciała, i potem przewiezienie pacjenta do szpitala w celu uzyskania pomocy specjalistycznej. Istotne jest również wzbogacenie globuliny przed możliwym obowiązkowym zabiegiem chirurgicznym. Ważnym elementem ochronnym przeciw upośledzeniom czynności fizycznej po wylewach dostawowych bądź śródmięśniowych jest unikanie wszelkich urazów, obciążeń stawów, i również wszystkiego typu wstrzyknięć dożylnych bądź domięśniowych. Do działalności ochronnej winno należeć również przestrzeganie wszelkich zaleceń o powadze i przyczynach schorzeń krzepnięcia krwi. Kłopoty te są niezwykle szkodliwe oraz potrafią skutkować nawet śmiercią.

Ochrona w leczeniu hemofilii

Od 2008 r. w Polsce działa program leczenia profilaktycznego. Dzieci oraz młodzież do 18. roku życia otrzymują 2-3 razy w tygodniu zastrzyk ze składnika krzepnięcia, dzięki czemu unikają większości wylewów. – Kiedyś każdy wylew wyłączał malca na parę dni z prawidłowego działania. Obecnie dzięki leczeniu profilaktycznemu dziecko może prawidłowo działać, chodzić do szkoły, jeździć na wczasy. Oraz, co najistotniejsze, w przyszłości nie będzie musiało chodzić o kulach, jak starsi cierpiący – mówi Agnieszka Cybulska, mama 8-letniego chłopca cierpiącego na hemofilię. Małemu człowiekowi, który skończy 18 lat, zaprzestaje „przysługiwać” leczenie zapobiegawcze. Przyjmuje środki tylko wtedy, jeśli pojawi się wylew. Niestety, każdy z nich powoduje niszczenie stawów. – Do mojej kliniki trafiają chorzy, którzy ukończyli 18 lat oraz z powodu tego, iż nie mogli realizować profilaktyki dostali wylewu. Wszczepianie endoprotez do uszkodzonych stawów jest identycznie drogie jak leczenie zapobiegawcze – informuje prof. Jerzy Windyga z Instytutu Hematologii i Transfuzjologii w Warszawie. Leczenie ochronne winno być prowadzone również po 18. roku życia, zwłaszcza u osób, u których regularnie dochodzi do krwawień. Tak dzieje się w innych krajach, np. na Litwie, w Czechach, w Bułgarii, na Węgrzech. Dzięki temu młodzi ludzie mogą ukończyć studia, dostać pracę – dodaje Bogdan Gajewski, prezes Polskiego Stowarzyszenia Chorych na Hemofilię (PSCH). – Działanie zapobiegawcze oszczędza ich przed niszczeniem stawów, kalectwem. Opłaca się także państwu, które w przyszłości nie będzie musiało wypłacać rent inwalidzkich, ponieważ takie osoby będą potrafiły swobodnie funkcjonować.

Otrzymanie ogromnej ilości alkoholu zawsze szkodzi. Po jego wypiciu wystąpić mogą zawroty głowy, mdłości, i nawet utrata świadomości. Alkohol wspiera także wzrost wielu niebezpiecznych dla naszego zdrowia dolegliwości. Jest jednakże możliwość, iż rzeczywiście zaszkodzić może chociażby minimalna ilość wypitego alkoholu. Czemu? Być może jesteś uczulony na alkohol. Wysypka po alkoholu, i również wiele utrudniony oddech, wodnisty katar, uporczywy kaszel, zaczerwienie oraz świerzbienie oczu lub szybkie kołatanie serca oraz niskie ciśnienie to symptomy alergii na wypicie napojów alkoholowych lub związek z zawierającymi go środkami lub kremami. Ludzkie ciało przyjmuje wszelaki gatunek alkoholu jako truciznę. Nerki od razu go tłumią oraz wyciągają z moczem z organizmu.

Czy alkohol jest alergenem?

Czysty alkohol zazwyczaj nie jest zwykłym alergenem. Szczególnie uczulają komponenty wykorzystane do jego wytwórczości. To oznacza, iż np. osoba, która ma kłopoty uczuleniowe po spożyciu wódki żytniej, nie pragnie być takich samych symptomów po wódce produkowanej z ziemniaków. Najmniej uczuleń następuje po spożyciu czystej wódki, najwięcej jednak po piwie, winie oraz wódkach kolorowych. Alergie potrafią powodować wykorzystane do wytwórczości alkoholu owoce, jęczmień oraz odmienne zboża, chmiel, ryż, ziemniaki, drożdże. Niewłaściwe reakcje po wypiciu alkoholu nie muszą być źródłem alergicznego. Ich podstawą są związki sulfitów, tyramina oraz histamina. Wszystkie trunki mające w składzie alkohol potrafią doprowadzić do wyzwalania histaminy, odpowiedzialnej za występowanie symptomów charakterystycznych dla dolegliwości alergicznych, bądź również zupełnie zmniejszyć jej metabolizm. Reakcje wrażliwości na alkohol potrafią wynikać również na skutek złączenia z nim w środkach medycznych lub kremach. Ilość artykułów spożywczych, takich jak sery lub napoje, jedzone bądź pite wraz z sokami alkoholowymi, może także powodować niewłaściwe reakcje skórne organizmu. Przeprowadza się również tak zwane „prowokacje” alkoholem, dawanym w postaci ustnej i wziewnej. W ich efekcie można zauważyć wysokie zaostrzenie astmy u wszystkich pacjentów.

Symptomy uczulenia na alkohol

Najczęstszymi symptomami alergii na napoje alkoholowe są:

1. pokrzywka, wysypka,

2. uporczywe świerzbienie nosa,

3. kichanie, intensywnie wodnisty wypływ z nosa,

4. kaszel,

5. zaczerwienienie spojówek, ich swędzenie oraz łzawienie,

6. obniżenie ciśnienia krwi, szybkie bicie serca.

Niezwykle ciężkie przypadki wrażliwości na alkohol, skutkującej bezpośrednim niebezpieczeństwem ludzkiego życia, zachodzą ekstremalnie rzadko. Pojawia się wtedy prosty do zdiagnozowania specyficzny dla upojenia patologicznego objaw charakterystyczny, charakteryzujący się m.in. niekontrolowanym pobudzeniem psychoruchowym związanym ze standardowymi, popędowymi zachowaniami oraz niepamięcią.

7. czerwona skóra – Mnóstwo osób, po wypiciu alkoholu, reaguje wypiekami na twarzy oraz w różnych partiach ciała. Wszystko dlatego, iż procenty zwiększają nasze naczynia krwionośne. Jeżeli jednakże twarz zaczyna przybierać kolor buraka oraz przy dotyku pali, może to być oznaką alergii. Jest to powiązane ze wzrostem histaminy, która prowadzi do zaczerwienienia i może doprowadzić do większego kołatania serca.

8. kłopoty z oddychaniem – Zatkany nos oraz problemy z oddychaniem są typowymi reakcjami uczuleniowymi. Podobnie jest z kichaniem, kłuciem w gardle i palącymi oczami. Wszelkie owe symptomy po wypiciu alkoholu potrafią oznaczać, iż jesteśmy na konkretny alkohol uczuleni.

9. wymioty, laksacja – Te symptomy wtórują zwykle alergiom pokarmowym. Alkohol skutkuje wzmożoną produkcją kwasów żołądkowych. Więc również wielu ludzi po nim wymiotuje. Narażeni na to są szczególnie ludzie, którzy mają nadwrażliwość na określony składnik bądź np. wcześniej już nadmienioną histaminę.

Jak alkohol działa na urodę

Po spożyciu jednego drinka człowiek jest spostrzegany jako piękniejszy: jego oczy błyszczą, pojawia się rumieniec, staje się bardziej wyluzowany oraz lekko podejmuje kontakty.

Częste picie alkoholu:

1. odwadnia organizm, a zwłaszcza skórę, która staje się szara, matowa, wrażliwa, łatwa do podrażnień, mniej wytrzymała na działanie szkodliwych warunków atmosferycznych, mniej absorbuje składniki kremów,

2. powoduje, iż skóra pod oczami sinieje oraz jest opuchnięta,

3. zaostrza zmiany zapalne podczas trądziku oraz łuszczycy,

4. rozszerza naczynia włosowate, doprowadza do powstawania pajączków m.in. na policzkach i lokalizacji rumienia w strefie nosa – powstawanie tzw. „nosa pijaka”,

5. niszczy włosy oraz paznokcie wskutek braku cynku,

6. powoduje wcześniejsze powstawanie się głębszych zmarszczek.

7. Czy osoby z cukrzycą mogą pić alkohol?Alkohol może przeszkodzić zauważenie hipoglikemii, jednak stosując się do wskazań specjalisty, wolno okazjonalnie sobie na niego pozwolić.

8.Jak alkohol działa na jakość plemników? Już 5 jednostek alkoholu tygodniowo zmniejsza ilość plemników oraz ich możliwość do zapłodnienia.

9. Alkohol osłabia układ pokarmowy, krwionośny oraz nerwowy.

10.Alkohol pity na przeziębienie ogrzewa oraz relaksuje, dzięki czemu na moment poczujemy się lepiej. Alkohol na przeziębienie: leczy czy przeszkadza?